De eerste week is gedaan, dat zit er vast op. Ik heb het prima overleefd.

Maandag begon de werkweek en dat was dan ook mijn eerste stagedag. Rond half 9 kwam ik aan bij het kemihuset (faculteit chemie), waar ik bij ingang B moest zijn. Daar ben ik maar naar binnen gegaan en heb ik mijn supervisor Lena gebeld. Niet veel later kwam ze eraan en gingen we naar onze afdeling. Omdat het eigen gebouw werd verbouwd, zaten ze nu tijdelijk in het ouderwetse chemiegebouw, daar waren ze absoluut niet trots op. Alles ziet er wat oud uit, maar op zich prima. Geen emmertjes in de gang voor lekkende daken of andere toestanden, zoals op de Universiteit Hasselt gebruikelijk is. Op de afdeling aangekomen kreeg ik al gauw genoeg de sleutel van mijn kantoor. Mijn naam stond al naast de deur op het bordje. Er zitten nog twee anderen, maar die waren er niet.

Om 9 uur was de wekelijkse maandagochtendvergadering met alle stafleden. Daar werd ik dan ook nog eens voorgesteld en werden nog wat dingen besproken. Er waren een paar doctoraatsstudenten, naast me zat een rare verkeersveiligheidsprofessor wat onderuitgezakt met een geheimzinnige diepe stem, nog twee ijverige oudere vrouwtjes, een klein waggelend trollenvrouwtje en nog een of andere rare marginale kerel.

Daarna kon ik aan de gang. Even later kreeg ik ook een papier met mijn persoonsnummer etc. en e-mailadres, hoewel ik door een of ander probleem nog geen toegang had tot mijn account. Helaas was de computerman ziek.

Om 12 uur bracht het trollenvrouwtje me naar het Studiecentrum. Het vrouwtje praatte heel hakkelig met een kraakstem. Ze had in 1977 een auto-ongeval gehad waarbij ze hersenletsel had opgelopen. Dat was dan ook wel een van de redenen om bij het verkeersinstituut te werken. Ze was nu sociaal werker, ze deed iets van administratie. Met haar autootje reden we over de campus en wees ze me wat dingen. In het Studiecentrum moesten we mijn personeelspas even laten printen.

Toen ben ik zelf teruggewandeld naar het instituut en heb ik mijn boterhammetjes opgegeten. Daarna ben ik weer aan de slag gegaan, denken over welke dingetjes ik allemaal wil gaan onderzoeken; werken aan het Internship Proposal.

Om half 3 was het 'fika', de klassieke Zweedse koffiepauze waarbij liefst iedereen weer bij elkaar moet gaan zitten en pauze houden. Een fenomeen waar men trots op is, en waar men veel waarde aan hecht. Lekker kletsen over fietssteden, openbaar vervoersfinanciering, fietsdeelsystemen, verkeersveiligheid of gewone mensenzaken. Gezellig. Daarna heb ik nog wat verder gewerkt, en rond kwart over vijf ben ik maar weer naar huis gefietst.

Dinsdag weer zo een dagje. Deze dag heb ik in de ochtend nog een kleine vergadering gehad met mijn begeleidster en een andere professor over wat ik allemaal zou kunnen doen tijdens mijn stage. Uiteindelijk zal het vooral draaien om het aantrekkelijk maken van elektrische fietsen in een nieuw te ontwikkelen hyper-modern raar innovatief stadsdeel in Lund.

In de namiddag was er ijs tijdens de fika. Er was er eentje jarig. En geheel volgens traditie van het verkeersinstituut moest er ook een liedje worden gezongen. Iedereen, behalve de jarige, moest op zijn stoel gaan staan. Dat geeft nog eens wat sfeer.

’s Avonds kwam mijn Bosnische mama op bezoek. De vrouw van wie ik nu de kamer heb, die binnenkort een keer weer een tijdje terug gaat naar Bosnië. Ze had een Zweeds gerecht voor me gemaakt, een soort quiche. Helaas had ik al gegeten, dus heb toen maar een stukje geprobeerd en de rest bewaard voor de volgende dag. Ook had ze nog een stuk zelfgebakken brood meegenomen. Ze was heel aardig en blij. Met heel gebrekkig Duits konden we nog wat communiceren, of de huispool die wat Engels kan kon het vertalen. Ik moest me in elk geval goed thuis voelen in haar flat, het was nu mijn huis.

Woensdag weer een nieuwe stagedag. Ik was ’s ochtends fijn aan het werk, en daar stapte de computerman mijn kantoor binnen om mijn mailprobleem op te lossen en een programma te installeren op mijn computer. Dat het de computerman was, daar was weinig twijfel over mogelijk. Beter stereotype valt bijna niet te krijgen. Hij had wel wat weg van mijn idool uit de Strato-reclames. Een stevige man, grote bril, korte broek, sandalen met sokken. Het plaatje klopte.

Donderdagnamiddag stopten we op het instituut wat eerder met werken en gingen we naar de bioscoop. Daar draaide om 16.30 een nieuwe film: ‘Bikes vs. Cars’. Een documentaire-film over dat fietsen natuurlijk veel beter zijn dan auto’s. Een must-see voor ons als verkeerskundigen. Er zaten toch ook nog een paar andere mensen in de zaal.

Dat waren de belangrijkste ervaringen van mijn eerste week ooit in Zweden wel. Buiten de vreemde zaken dat bijna alle sloten andersom open gaan en iedereen elkaar constant blij begroet met ‘Hej hej’. Hej hej. Hej hej. Ik word er soms wat gek van. En in een aantal supermarkten handelen de kassameisjes enkel papiergeld af, muntgeld valt automatisch uit een automaatje. Of je kunt het erin gooien als je muntgeld betaalt. Handig. Maar het blijft een feit dat je veel te veel geld moet overhandigen voor de boodschappen. Gelukkig heb ik na een week wel al beter oog voor wat allemaal het goedkoopst is. Nu is het tijd om dit verder te ontwikkelen.

De volgende week dan maar weer.