De tijd is vlug voorbij gegaan, de laatste week is aangebroken. Aan alles komt een eind; daar vormt dit stage-avontuur natuurlijk geen uitzondering op.

Op de stage had ik mijn werk eigenlijk wel gedaan. Mijn rapport was gevuld. Daarom ben ik alvast begonnen aan het samenstellen van de wetenschappelijke poster voor de posterpresentatie die eind juni moet gaan plaatsvinden. Het was mijn eerste keer dat ik zo een poster moest maken, maar ik heb toch iets in elkaar kunnen steken.

Maandagavond ben ik naar de laatste game-night gegaan en heb ik nog een keertje gezellig spelletjes gespeeld. En op dinsdagavond de laatste keer een bijeenkomst van de meet-up groep.

Op dinsdagmiddag had ik nog een extra taak gekregen die ik kon doen tijdens mijn laatste stagetijd. Ik kon voor een ander project naar overstekende voetgangers kijken, en zien of de auto’s stopten of niet. En zo stond ik woensdagochtend al vroeg op een kruispunt in Lund te kijken. Aan het eind van de dag had ik in totaal vijf uur in het zonnetje naar voetgangers gekeken, als die er al waren. Het was soms nogal stil en saai. Maar ik had er wel wat zomerse kleur van gekregen. Op de donderdag heb ik nog twee uurtjes gedaan en verder nog wat ander werk op kantoor.

Vrijdag was dan mijn allerlaatste stagedag. ’s Ochtends heb ik eerst nog wat afrondende werkzaamheden gedaan en om 9.30 was er een ontbijt in de kantine als afscheid. Er kwamen meer mensen opdagen dan gedacht, de kantine zat vol. Ik had ook nog hagelslag meegenomen voor wat extra sensatie. Sommigen wisten er wel van, maar ze vonden het toch maar een vreemd iets voor op brood. Er waren toch verschillenden die graag eens wat hagelslag probeerden. ‘Dennis, like this?’ Moest ik ook nog controleren of m’n collega’s hun broodjes hagelslag goed smeerden. Natuurlijk deden ze dat goed, ik had niet anders verwacht.

Toen sprak mijn stagebegeleidster nog mooie woorden als dank voor mijn werk en kreeg ik een Lund University-tas aangeboden met daarin nog een t-shirt, een keycord en een kaart. Het was een mooi afscheid. En daarna tijd om naar huis te gaan.

Op zaterdag ochtend stond ik vroeg op om met mijn bagage richting het centraal station te wandelen. Rond twintig voor zeven nam ik de trein naar Kopenhagen. De laatste keer met de trein over de mooie Öresundsbrug. Op het vliegveld verliepen alle procedures soepel en we konden op tijd het vliegtuig in. We landden eerder dan gepland, altijd goed. In Eindhoven stonden mijn ouders me op te wachten. Rond kwart over elf was ik thuis, een mooie tijd.

Zondagochtend ben ik meteen gaan werken, de snelste manier voor re-integratie. Het was eerst toch even wennen, terug in de komkommerkas. Het gewas was redelijk dicht en er hingen heel veel komkommers, in alle soorten en maten. Mijn laatste keer voor vertrek waren de planten nog jong en hadden ze mooie stamvruchten. Gelukkig was er al gauw niets vreemds meer aan en ging alles weer op de automatische piloot. Bij thuiskomst was de familie op de koffie en ’s avonds had ik een barbecue bij de vriendengroep. Iedereen kende me uiteraard nog, en zo was het leven eigenlijk weer volledig zoals voorheen.

Het Zweden-avontuur is gedaan. Het was mooi, weer een aangename ervaring rijker.