Vrijdag vroeg in de ochtend ben ik dan toch met goede moed vertrokken naar Eindhoven Airport. Om 7.15 zou hier mijn vlucht naar Kopenhagen vertrekken. De veiligheids- en incheckprocedures verliepen zonder problemen en we konden op tijd vertrekken.

In de Boeing 737-700 van Transavia.com werden eerst de veiligheidsinstructies goed verteld. Minstens op het niveau van Ryanair. Daarna stegen we netjes op. Het was prachtig helder weer, waardoor ik goed kon volgen waar we vlogen. Ik had me ingecheckt voor een stoel aan een linkerraampje, zodat ik meer van Nederland kon zien en ook Kopenhagen bij het landen (in de veronderstelling dat het vliegtuig hier niet zou draaien). Daar kreeg ik onderweg toch wat spijt van, want ik zag precies hoe we mooi over Venray etc. vlogen, als ik rechts had gezeten had ik mijn eigen Melderslo waarschijnlijk kunnen zien. Maar goed, uiteindelijk landden we rustig in Kopenhagen.

Aangekomen in Kopenhagen moest ik natuurlijk eerst mijn bagage gaan halen. De bagagebanden waren echter ontzettend ver weg, helemaal aan de andere kant van het vliegveld ofzo. Na ongeveer 15 minuten wandelen kwam ik eindelijk bij de banden, onze vlucht kwam natuurlijk ook nog eens op de allerachterste band. Gelukkig zag ik mijn koffer al meteen langskomen en kon ik verder. Toen kwam de volgende stap van de reis: de trein naar Lund.

Het treinstation lag direct onder het vliegveld, dat was handig. Voor de ticketautomaten stonden veel mensen. Toen ontdekte ik dat er ook nog aparte automaten waren voor tickets naar Zweden, waar niemand stond. Hier kon ik redelijk eenvoudig mijn ticket kopen.

Er rijden Zweedse en Deense treinen naar Zweden. Ik had nu een Zweeds ticket gekocht en wist niet zeker of dat dan ook voor elke trein geldig zou zijn. Ik ben maar gewoon de trein ingegaan, want het leek dat het zou kunnen. Bij controle door de Veolia-controleur was er gelukkig niks aan de hand.

Na drie kwartier kwam ik aan bij station Lund. Hier moest ik de zus van de Bosnische man bellen waar ik de kamer had geregeld. In Denemarken had ik gewoon ontvangst met mijn GSM, maar in Zweden kreeg ik helaas maar geen netwerk te pakken. Na verschillende pogingen lukte het nog maar niet. Gelukkig zat er nog een Zweedse geneeskunde studente in de stationshal van wie ik de iPhone even mocht lenen. De zus zou in tien minuutjes bij het station zijn in een zwarte Mazda.

Ik heb een tijdje op het zonnige, maar toch winderige stationsplein gestaan. Er reden veel Volvo's, weinig Mazda's. Plotseling verscheen er dan toch een zwarte Mazda, met een zwaaiende vrouw erin. Dat moest haar zijn. Ik mocht mijn bagage achterin leggen en op de bijrijdersstoel gaan zitten. Je zou het ook de bestuurdersstoel kunnen noemen, want het was een Engelse auto.

Ze vertelde en vroeg van alles en al gauw kwamen we aan bij het flatgebouw dat ik al kende van Google Streetview. Toettoet, claxonneerde ze naar de man die er liep. Het was mijn Poolse huisgenoot. Zo konden we meteen elkaar ontmoeten en met zijn allen naar binnen, met de lift naar de vijfde verdieping. De huispool is een leuke, vriendelijke man. Hij kent, hoewel het wat moeizaam gaat, toch nog wel wat Engels.

Er werd me een hele uitleg van de flat gegeven. Het is de flat van de Bosnische mama, maar de mama is een tijdje weg. De Pool woont in de slaapkamer van het apartement, de mama (en nu ik dus) in de woonkamer. We delen de keuken en badkamer. Zelf heb ik gewoon een kamer met een eigen bankstel en tv etc. en bed en balkon. Ik was blij verrast.

Toen ben ik met de vrouw boodschappen gaan doen. We reden er in de gekke auto naartoe en zo wees ze me waar het dichtstbijzijnde winkelcentrum was. Te voet is het nog een stuk korter. Zoals in elk land zijn ook hier de winkels weer net wat anders dan gewend. Ze hebben andere producten bijvoorbeeld. Bovendien zijn de prijzen hier veel hoger, ik kan weinig onder een euro vinden. Na de boodschappen gingen we terug naar de auto. Ik wachtte totdat de vrouw hem zou openen. Maar dat hoefde niet, ze deed haar auto nooit op slot. Er was toch niks te stelen.

's Middags was het tijd om op zoek te gaan naar de eerste levensbehoefte: een fiets. Ook de fietsen zijn relatief duur, maar het is wel een belangrijk vervoersmiddel in Lund. Ik ben de hele stad doorgewandeld en vond zo vier fietsenzaken. Ze hadden allemaal geen 2e hands fietsen meer, behalve de laatste. Dat was een 2e hands fietsenzaakje in een kelder, bij een oudere man met een grote hond. Ik ging naar beneden en kwam in een kleine zaak terecht. Bijna alle vrije loopruimte werd ingenomen door de hond die daar lag. Er was nog een ruimte naast waar hij een rijtje fietsen had staan. Hier heb ik er maar een uitgezocht. Het is geen heel geweldig ding, maar ik kan er wel op fietsen.

's Avonds ben ik op tijd naar bed gegaan, ik was erg moe. Vroeg opgestaan en de hele dag bezig geweest.

Ik ben benieuwd naar de stage.